Het is al wat later op zondagmiddag, wanneer mijn oudste dochter en ik aan onze rondgang langs de stopplaatsen van de Boergondische Wandeltocht beginnen. Op de fiets, omdat we een tikkeltje eigenwijs zijn, maar ook een beetje omdat we op een feestdag als deze te lang werden opgehouden door familiale gezelligheid om de hele afstand nog te voet af te leggen. En, nu ja, wandelen is misschien ook wel niet echt zo ons ding. Blij dat we eindelijk even naar buiten kunnen, genieten we van het heerlijke voorjaarsweer. Ploeteren we door het lange gras op de zeedijk en laten we ons de verleidelijke frietjes in de Van Alsteinpolder goed smaken. Eén zakje met zijn tweeën, want de brunch bij de schoonfamilie is nog lang niet verteerd. Bij de Voedselbron troont een enthousiaste Emiel ons mee naar de keuken. Daar, voor het raam, zitten twee prachtige ransuilen stoïcijns vanuit hun schuilplaats in het groen voor zich uit te staren. Wie kijkt er nu naar wie? Bevoorrecht vervolgen we onze fietstocht. Terug richting d'n Emma.
We hebben het wel gezellig zo met zijn tweetjes. Even een vader-dochter momentje met mijn bijdehante bijna-veertien-jarige. Het blijft leuk om te zien dat zij ook zo kan genieten van even naar buiten, even een stukje fietsen. Dat ze ook tijd heeft voor de onsamenhangende faits divers over het grenspark die haar vader te pas en te onpas begint te spuien. Geen haast, geen stress, alleen binnenpretjes over mijn mislukte pogingen om de finale van Parijs-Roubaix te volgen op de telefoon. Die van haar ligt thuis. Wie is er nu verslaafd aan technologie? We fietsen verder, groeten een volgende samenscholing van Boergondische paashazen en leggen aan op het volgende adres. Ik geloof dat het haar deugd doet dat ik niet iedereen ken. Niet overal urenlang hoef te blijven hangen. Tijd heb voor haar.
Op het terras van de Mariahoeve vinden we een plekje in de zon. Ze wil echt niets drinken. Loopt toch achter me aan als ik iets voor mezelf ga halen. Wanneer we terugkomen staat een wat oudere dame te aarzelen naast ons plekje. Er is plek voor vier. Het stoort niet dat we er bij komen zitten. Zij zijn met drie, maar er staan genoeg legen stoelen in de schaduw om er een bij te trekken. Haar zoon is over uit Portugal. Met zijn Portugese vriendin. Gezellige mensen. Geïnteresseerd. Met enige trots zie ik hoe er tegenover mij naadloos over wordt gegaan op een gesprek in het Engels. Dat doet ze toch ook maar gewoon. De gesprekken stuiteren van voor naar achter, van links naar rechts. Onverwacht gezellig. Dit zijn het soort ontmoetingen die een bezoek aan het grenspark extra de moeite waard maken.
Achteraf weet je niet meer precies hoe het ter sprake kwam. Oh ja, we hadden het eerder al gehad over hoever het elke dag fietsen is van Overslag naar Terneuzen. Dat Lydia, mijn buurvrouw hier aan tafel, Overslag ook wel kent. Dat er in haar jeugd ook wel groepjes uit Overslag bij haar op school zaten. De Cerpentiertjes, die van De Ridder… Mijn frank wilde nog niet vallen. Bijna een uur later, een heel ander onderwerp en plots blijkt dat wij niet alleen in dat grensdorp wonen, maar er ook roots hebben. Van wie dan, hoe heet jouw moeder met haar achternaam? Cerpentier. Lea? Nee. Ria dan. Jongen toch, hoelang is dat al geleden dat die is overleden? Bijna vijfentwintig jaar is het nu. Ze kent haar. Van vroeger. Zat bij mijn tante in de klas. Haar eigen zus bij mijn moeder. Ze kwam haar soms tegen in Axel bij het boodschappen doen. Dan was het weer net als vroeger. Toen ze kwamen spelen in Overslag. In het huis waar wij nu wonen. De wereld is klein. Mijn dochter kijkt met grote verbazing. Deze mevrouw heeft nog met de oma gespeeld die zij nooit heeft gekend. Voor mij is het een emotioneel moment, voor haar moet het bijzonder verwarrend zijn.
Ruim drie jaar schrijf ik nu voor het grenspark. Over Grenspark Groot Saeftinghe. De ideeën, de mensen, verleden en toekomst. Ooit woonde ik als kind in Hulst, verhuisde later wat verder naar het westen en woon nu al 25 jaar in Overslag. Niet helemaal in het grenspark, maar toch voelt het hier als thuis. Steeds meer. Ontmoetingen als deze maken de band nog wat hechter. Maken van een gezellige ontmoeting in het grenspark een middag om nooit meer te vergeten. En Lydia, mocht je dit artikeltje lezen, ik denk zomaar dat mijn tante het erg leuk zou vinden om na als die jaren nog eens iets van je te horen. Bedankt voor een prachtige herinnering.
Marc GF Zaan